Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Η Φινλανδία που αγαπάει τα παιδιά της.

Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.


Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:

- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς)




Παλαιότερα περιελάμβανε και μπιμπερό, αλλά όχι πια, προωθώντας έτσι τον μητρικό θηλασμό.
Τα δε χρώματα και τα σχέδια αλλάζουν κάθε χρόνο, αλλά κατά βάση είναι ουδέτερα για να μπορούν να φορεθούν και από τα δύο φύλα.



Η Φινλανδία, κατά τη δεκαετία του 1930 που ξεκίνησε η διανομή του κουτιού μητρότητας, ήταν μία φτωχή χώρα και η βρεφική θνησιμότητα ήταν υψηλή (65 στα 1000 μωρά πέθαιναν) και αποτέλεσε ιδέα της κυβέρνησης, προκειμένου να ενισχύσει τους οικονομικά ανίσχυρους πολίτες, ώστε τα παιδιά τους να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για το ξεκίνημα τους στη ζωή και να ενθαρρύνει τους γονείς να φροντίζουν σωστά τα παιδιά τους.
Οι ραγδαία βελτιωμένες στατιστικές στις επόμενες δεκαετίες, δείχνουν ότι τα κατάφερε.



Με την πάροδο των χρόνων το Φινλανδικό κουτί μητρότητας καθιερώθηκε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιεροτελεστίας προς τη μητρότητα ενώνοντας γενιές γυναικών.
Προετοιμάζει δε τα βρέφη για το επόμενο μεγάλο βήμα τους στη ζωή, το σχολείο.
Στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία της Φινλανδίας θα βρει κανείς παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών, αφού όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο, μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του.

Στη μικρή κοινότητα του σχολείου συμφοιτούν και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία.
Τα βρέφη μαθαίνουν από νωρίς να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους και από νωρίς καλλιεργείται το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και αυτά με ειδικές ανάγκες.

Στη Φινλανδία οι διακοπές είναι δίμηνες και τα δημόσια σχολεία έχουν σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, εστιατόρια με δωρεάν φαγητό για όλους τους μαθητές.
Σημαντικότερο όλων, τα παιδιά εκεί μαθαίνουν δημιουργώντας γνώση με τους δασκάλους-φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα.
Οι εκπαιδευτικοί εκεί είναι ελεύθεροι να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης και να δουλέψουν χωρίς συγκεκριμένα βιβλία και δεν είναι τυχαίο που που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ.

Τα παιδιά στη Φινλανδία στις πρώτες έξι τάξεις κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν ή να τιμωρηθούν, αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία.
Μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους.
Ένα παιδί της Δευτέρας δημοτικού μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της Τρίτης ή ακόμη και της Πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο.



Οι μαθητές στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας).

Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να αποστηθίσουν πράγματα που μετά από μερικές εβδομάδες δεν θα θυμούνται.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς.
Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και τα βιβλία, για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους.

Όταν το απόγευμα μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο.
Όλη η υπλολοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους.
Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται και η λέξη φροντιστήριο, απλά τους είναι άγνωστη.
Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.

Η μαθητική διαρροή στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η παιδεία είναι δημόσια για όλους.
Εκεί, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς, πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο.
Οι Φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους έμπρακτα κι επενδύουν σημαντικά στο μέλλον: στα παιδιά τους.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:
- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς) - See more at: http://forcleveronly.blogspot.gr/2014/04/blog-post_418.html#sthash.ihL3xQdD.dpuf
Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:
- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς) - See more at: http://forcleveronly.blogspot.gr/2014/04/blog-post_418.html#sthash.ihL3xQdD.dpuf

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Γιουνγκ: Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί.

ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καλή θέληση και κατανόηση, οπότε δεν πρέπει να δυσανασχετούμε από τις επαναλήψεις αυτών των απαραίτητων σκέψεων και αντιλήψεων.
ΚΥΡΙΟ ΜΕΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ να τραβήξω την προσοχή του αναγνώστη στην κύρια δυσκολία που θα αντιμετωπίσει. Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. Ξέχωρα από τις βαρβαρότητες και τα λουτρά αίματος που διαπράχθηκαν από τα χριστιανικά έθνη σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία, ο Ευρωπαίος πρέπει να δώσει λόγο και για όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στους έγχρωμους λαούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας.

ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ο λευκός κουβαλάει στις πλάτες του ένα βαρύ φορτίο. Μας δείχνει μια εικόνα της κοινής ανθρώπινης σκιάς που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί με πιο μαύρα χρώματα. Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί.

ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε.
ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Γι’ αυτό είμαι ένοχος μαζί με τους υπόλοιπους και φέρω μέσα μου αναλλοίωτη και ανεξίτηλη την ικανότητα και την τάση να τα επαναλάβω όποτε θελήσω. Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας. Στην πραγματικότητα, μας λείπει μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία για να χαθούμε σε μια κολασμένη συμπλοκή. Κανείς δεν βρίσκεται έξω από τη μαύρη συλλογική σκιά της ανθρωπότητας.

ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του.

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ τη συνειδητοποίηση πως το κακό, χωρίς να το έχουμε διαλέξει, φωλιάζει στην ψυχή μας, τότε το φέρνουμε στην επιφάνεια σαν ίσο και αντίθετο σύντροφο του καλού. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε έναν ψυχολογικό δυαδισμό που προϋπήρχε ασυνείδητα στο σχίσμα του πολιτικού κόσμου και στην ακόμη πιο ασυνείδητη διάσπαση του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. Ο διαχωρισμός δεν προέρχεται από αυτή τη γνώση. Είμαστε διασπασμένοι από την αρχή. Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό.

ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ μπορεί να μας γλιτώσει από το χειρότερο, αλλά η πιθανότητά της θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν σκοτεινό σύννεφο, όσο δεν θα υπάρχει κάτι που να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον παγκόσμιο ψυχικό και πολιτικό διαχωρισμό. Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε. Όμως, αν παραμείνουν τόσο ασυνείδητα και παραγνωρισμένα, θα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και να παράγουν ανεξέλεγκτες ομάδες και κινήματα με αμφισβητούμενους στόχους.

ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ

«Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας» DOC TV 08.09.2014 ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καλή θέληση και κατανόηση, οπότε δεν πρέπει να δυσανασχετούμε από τις επαναλήψεις αυτών των απαραίτητων σκέψεων και αντιλήψεων. ΚΥΡΙΟ ΜΕΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ να τραβήξω την προσοχή του αναγνώστη στην κύρια δυσκολία που θα αντιμετωπίσει. Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. Ξέχωρα από τις βαρβαρότητες και τα λουτρά αίματος που διαπράχθηκαν από τα χριστιανικά έθνη σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία, ο Ευρωπαίος πρέπει να δώσει λόγο και για όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στους έγχρωμους λαούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ο λευκός κουβαλάει στις πλάτες του ένα βαρύ φορτίο. Μας δείχνει μια εικόνα της κοινής ανθρώπινης σκιάς που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί με πιο μαύρα χρώματα. Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί. ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε. ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Γι’ αυτό είμαι ένοχος μαζί με τους υπόλοιπους και φέρω μέσα μου αναλλοίωτη και ανεξίτηλη την ικανότητα και την τάση να τα επαναλάβω όποτε θελήσω. Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας. Στην πραγματικότητα, μας λείπει μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία για να χαθούμε σε μια κολασμένη συμπλοκή. Κανείς δεν βρίσκεται έξω από τη μαύρη συλλογική σκιά της ανθρωπότητας. ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ τη συνειδητοποίηση πως το κακό, χωρίς να το έχουμε διαλέξει, φωλιάζει στην ψυχή μας, τότε το φέρνουμε στην επιφάνεια σαν ίσο και αντίθετο σύντροφο του καλού. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε έναν ψυχολογικό δυαδισμό που προϋπήρχε ασυνείδητα στο σχίσμα του πολιτικού κόσμου και στην ακόμη πιο ασυνείδητη διάσπαση του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. Ο διαχωρισμός δεν προέρχεται από αυτή τη γνώση. Είμαστε διασπασμένοι από την αρχή. Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό. ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ μπορεί να μας γλιτώσει από το χειρότερο, αλλά η πιθανότητά της θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν σκοτεινό σύννεφο, όσο δεν θα υπάρχει κάτι που να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον παγκόσμιο ψυχικό και πολιτικό διαχωρισμό. Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε. Όμως, αν παραμείνουν τόσο ασυνείδητα και παραγνωρισμένα, θα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και να παράγουν ανεξέλεγκτες ομάδες και κινήματα με αμφισβητούμενους στόχους. ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του. Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (26 Ιουλίου 1875-6 Ιουνίου 1961) ήταν Ελβετός γιατρός και ψυχολόγος. Υπήρξε ο εισηγητής της σχολής της αναλυτικής ψυχολογίας. Από τα 20 του χρόνια είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι αιτία των περισσότερων ψυχικών νοσημάτων ήταν τα «συμπλέγματα σκέψεων» που μένουν ανέκφραστα στο υποσυνείδητο του ασθενή. Κάθε τέτοιο σύμπλεγμα σκέψεων, το ονόμασε «complex», μια λέξη που σήμερα χρησιμοποιείται από όλους τους λαούς. Από το 1911 ήταν ιδρυτής και πρόεδρος της Παγκόσμιας Ψυχαναλυτικής Κοινωνίας, όμως το 1914 παραιτήθηκε για να μπορέσει να εξελίξει τις δικές του θεωρίες, που αργότερα ονόμασε «Ψυχολογία του Βάθους». [Πηγή: www.doctv.gr]

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Απαγορευμένη Εκπαίδευση.

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.




Το βίντεο βρίσκεται εδώ.

Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Το άρθρο βρίσκεται στο Aspa Online.
 
Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες γύρω από τον πνιγμό και δικαιολογημένα, αφού είναι η εποχή που ξεχυνόμαστε στις θάλασσες και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Καθώς περνάνε δεκάδες άρθρα από τα μάτια μου καθημερινά, νόμιζα ότι τα είχα διαβάσει όλα για το θέμα. Μέχρι που βρέθηκα στο site του Mario Vittone, που είναι κορυφή σε θέματα διάσωσης και διάβασα το post του με τίτλο Drowning Doesn’t Look Like Drowning
Είναι ένα post του ανατρέπει όσα ξέραμε ή όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για τον πνιγμό. Στην ουσία εξηγεί πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πνίγεται δίπλα σου και εσύ να μην παίρνεις είδηση. Μου έκανε τόσο εντύπωση το post που επικοινώνησα μαζί του και του ζήτησα την άδεια να το μεταφράσω και να το δημοσιεύσω στο Aspa Online. Προσφέρθηκα επίσης να του στείλω ένα αντίγραφο στα ελληνικά για να το συμπεριλάβει στις μεταφράσεις που δημοσιεύει μαζί με το πρωτότυπο. Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα μου είχε απαντήσει «ναι» και στα δύο. Ακολουθεί λοιπόν το άρθρο, με την ελπίδα ότι ως αποτέλεσμα αυτής της δημοσίευσης μπορεί κάποτε να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή.

Ο καινούριος καπετάνιος πήδηξε από το κατάστρωμα με τα ρούχα και άρχισε να κολυμπάει με ταχύτητα. Πρώην ναυαγοσώστης, κρατούσε τα μάτια του πάνω στο θύμα καθώς κατευθυνόταν προς το ζευγάρι που κολυμπούσε μεταξύ του αγκυροβολημένου σκάφους και της παραλίας. «Νομίζω ότι νομίζει ότι πνίγεσαι» είπε ο άντρας στη σύζυγό του. Λίγο πριν κατάβρεχαν ο ένας τον άλλον και εκείνη είχε βάλει μια φωνή αλλά τώρα πια πάτωναν σε μία λωρίδα άμμου μέσα στη θάλασσα – το νερό τους έφτανε μέχρι το λαιμό. «Είμαστε εντάξει, τι στο καλό κάνει;» ρώτησε, λίγο ενοχλημένη. «Είμαστε εντάξει!» φώναξε ο σύζυγος, κάνοντάς του νόημα να φύγει αλλά ο καπετάνιος συνέχισε να κολυμπάει γρήγορα. «Κουνηθείτε!» φώναξε καθώς πέρασε μεταξύ των έκπληκτων ιδιοκτητών του σκάφους. Ακριβώς πίσω τους, ούτε καν στα τρία μέτρα, η εννιάχρονη κόρη τους πνιγόταν. Ασφαλής πάνω από την επιφάνεια του νερού, στα χέρια του καπετάνιου, ξέσπασε σε δάκρια. «Μπαμπά!»

Πώς ο καπετάνιος ήξερε – από 15 μέτρα απόσταση – αυτό που ο πατέρας δεν μπορούσε να αναγνωρίσει από τα 3 μόνο; Ο πνιγμός δεν είναι η βίαιη κραυγή βοήθειας με το χτύπημα των χεριών στο νερό, όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ο καπετάνιος ήταν εκπαιδευμένος από ειδικούς να αναγνωρίζει τον πνιγμό και είχε μακροχρόνια εμπειρία. Ο πατέρας από την άλλη, είχε μάθει πώς μοιάζει ο πνιγμός βλέποντας τηλεόραση. Αν περνάτε χρόνο στο νερό ή κοντά στο νερό (όπως όλοι μας) τότε θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι τόσο εσείς, όσο και το πλήρωμά σας, γνωρίζετε τι να προσέχετε όταν κάποιος μπαίνει στο νερό. Μέχρι τη στιγμή που είπε εκείνο το γεμάτο δάκρυα «μπαμπά», το κορίτσι δεν είχε κάνει κανέναν θόρυβο. Καθώς είμαι κι εγώ πρώην ναυαγοσώστης, η ιστορία αυτή δεν με εξέπληξε καθόλου. Ο πνιγμός είναι σχεδόν πάντα ένα απατηλά ήσυχο περιστατικό. Το κούνημα των χεριών, το χτύπημα του νερού, οι φωνές και οι «εντυπωσιακές» ενδείξεις που έχουμε εκπαιδευτεί μέσω τηλεόρασης να περιμένουμε, σπάνια συναντώνται στην πραγματική ζωή.

Η Ενστικτώδης Αντίδραση Πνιγμού (Instinctive Drowning Response) – όπως ονομάστηκε από τον Francesco A. Pia, Ph.D. είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν την πραγματική ή την εκλαμβανόμενη ως πραγματική ασφυξία μέσα στο νερό. Και δε μοιάζει με αυτή που περιμένουν οι περισσότεροι. Υπάρχει ελάχιστο πιτσίλισμα, καθόλου κούνημα χεριών ή φωνές ή κάλεσμα για βοήθεια οποιουδήποτε είδους. Για να πάρετε μια ιδέα από το πόσο ήσυχος και ήρεμος μπορεί να φαίνεται απ’ έξω ο πνιγμός, σκεφτείτε το εξής: Είναι η υπ’ αριθμόν δύο αιτία θανάτου από ατύχημα στα παιδιά 15 ετών και κάτω (αμέσως μετά από τα ατυχήματα με αυτοκίνητα). Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει. Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Ο Dr. Pia, σε ένα άρθρο του περιοδικού  On Scene της Ακτοφυλακής, περιέγραψε την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού ως εξής:
  1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν είναι σωματικά σε θέση να φωνάξουν για βοήθεια. Το αναπνευστικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για την αναπνοή. Η ομιλία είναι δευτερεύουσα λειτουργία. Πρέπει να επιτελείται η αναπνοή, πριν λάβει χώρα η ομιλία.
  2. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται βουλιάζει και βγαίνει πάνω από την επιφάνεια του νερού εναλλάξ. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται δε μένει αρκετή ώρα πάνω από το νερό ώστε να μπορέσουν να εκπνεύσουν, να εισπνεύσουν και να φωνάξουν για βοήθεια. Όταν το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού, εκπνέουν και εισπνέουν γρήγορα ενώ το στόμα τους αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.
  3. Οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια. Η φύση τους αναγκάζει ενστικτωδώς να εκτείνουν τα χέρια τους πλαγίως και να πιέσουν προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού. Πιέζοντας προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μοχλό ώστε να μπορέσουν να βγάλουν το στόμα τους έξω από το νερό για να αναπνεύσουν.
  4. Κατά τη διάρκεια της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να ελέγξουν τις κινήσεις των χεριών τους. Από άποψη φυσιολογίας οι άνθρωποι που πνίγονται και αγωνίζονται στην επιφάνεια του νερού δεν μπορούν να σταματήσουν να πνίγονται και να εκτελέσουν τις κινήσεις που θα ήθελαν, όπως να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια, να κινηθούν προς έναν διασώστη ή να απλώσουν τα χέρια για να πιάσουν εξοπλισμό διάσωσης.
  5. Από την αρχή ως το τέλος της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού τα σώματα των ανθρώπων παραμένουν  σε όρθια θέση στο νερό, χωρίς κανένα ίχνος υποστηρικτικών λακτισμάτων με τα πόδια. Αν δεν διασωθούν από έναν εκπαιδευμένο ναυαγοσώστη, οι άνθρωποι που πνίγονται μπορούν να παλέψουν στην επιφάνεια του νερού μόνο από 20 ως 60 δευτερόλεπτα πριν να βουλιάξουν.
[Πηγή: On Scene Magazine: Fall 2006 (page 14)]

Αυτό δε σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που φωνάζει για βοήθεια και κάνει απότομες και σπασμωδικές κινήσεις δεν αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα –  βρίσκεται σε αγχώδη κατάσταση στο νερό.  Χωρίς να είναι πάντα παρούσα πριν την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού η αγχώδης κατάσταση στο νερό δε διαρκεί πολύ – αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πραγματικό πνιγμό, τα θύματα αυτά είναι ακόμα σε θέση να βοηθήσουν στη διάσωσή τους. Μπορούν να πιάσουν σκοινιά διάσωσης, σωσίβια, κ.λ.π.
Δώστε επίσης προσοχή τα εξής σημάδια πνιγμού:
  • Κεφάλι χαμηλά στο νερό, στόμα στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού
  • Κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω, στόμα ανοιχτό
  • Βλέμμα παγωμένο και άδειο, που δεν μπορεί να εστιάσει
  • Μάτια κλειστά
  • Μαλλιά πάνω στο μέτωπο ή στα μάτια
  • Δε χρησιμοποιούν πόδια – σε κάθετη θέση
  • Ασθμαίνουν ή αγκομαχούν
  • Προσπαθούν να κολυμπήσουν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά δεν τα καταφέρνουν
  • Προσπαθούν να γυρίσουν ανάσκελα
  • Φαίνεται σαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σε μία αόρατη σκάλα
Έτσι αν κάποιος από το πλήρωμα πέσει στη θάλασσα και όλα φαίνονται ΟΚ – μην είστε τόσο σίγουροι. Καμιά φορά η πιο συνηθισμένη ένδειξη ότι κάποιος πνίγεται είναι ότι δεν μοιάζει να πνίγεται. Μπορεί να φαίνεται σαν να κολυμπά όρθιος κουνώντας χέρια και πόδια κοιτάζοντας προς στο κατάστρωμα. Ένας καλός τρόπος για να σιγουρευτείτε; Ρωτήστε τον «Είσαι εντάξει;» Αν είναι σε θέση να απαντήσει, προφανώς είναι. Αν σας κοιτάξει με ένα άδειο βλέμμα, μπορεί να έχετε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να τον φτάσετε. Και γονείς – τα παιδιά που παίζουν στο νερό κάνουν φασαρία. Αν τυχόν ησυχάσουν, τα πλησιάζετε για να μάθετε γιατί. 

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Η ουσία της ύπαρξής μας.

Το μόνο σίγουρο όταν γεννιόμαστε είναι, ότι μια μέρα θα φύγουμε από το σώμα αυτό επειδή είναι απολύτως προσωρινό. Μπορεί να φύγουμε μετά από μερικές μέρες, μήνες ή μετά από λίγα χρόνια ή μετά από πολλά χρόνια. Όμως θα φύγουμε. Τι θα γίνει από την μέρα που αναλαμβάνουμε το σώμα, μέχρι την μέρα που θα το εγκαταλείψουμε, είναι άγνωστο. 

Μπορεί να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο – μπορεί να είμαστε πλούσιοι ή άποροι, ανήθικοι ή ηθικοί, ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, υγιείς ή άρρωστοι, αρτιμελείς ή με σωματικές δυσκολίες.
 
Όλα αυτά διαφέρουν από άτομο σε άτομο ανάλογα με τις επιλογές της ψυχής, εκτός από την τελική απελευθέρωση μας από το προσωρινό σώμα κάποια στιγμή, συνήθως πριν από τα 100 χρόνια της ζωής.

Ερχόμαστε χωρίς τίποτα και θα φεύγουμε με τίποτα. Το μόνο που θα αλλάξει από το ερχομό μέχρι την αποχώρηση μας, είναι οι γνώσεις και η καλλιέργεια του χαρακτήρα μας ή των αρετών, που θα πάρουμε μαζί μας για την συνέχεια.

Παρόλο που το σώμα μας είναι προσωρινό και τρωτό, η ζωή – η ουσία μας, είναι αιώνια και άτρωτη.

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο το σώμα, φοβόμαστε την αποχώρηση μας από το προσωρινό μας σώμα. Βασίζουμε την ασφάλεια και την αξία μας πάνω στην κατάσταση και εμφάνιση του σώματος. Πως φαίνεται και αν αρέσει στους άλλους. Αν είναι ψηλό, κοντό, χοντρό, λεπτό. Πως είναι η μύτη, τα μαλλιά και οι μηροί. Αν το σώμα είναι νέο και ευλύγιστο ή ηλικιωμένο και δύσκαμπτο, υγειές ή άρρωστο. Ζηλεύουμε τα σώματα των άλλων.

Είναι σαν να αξιολογούμε την αξία και την ασφάλεια μας ανάλογα με την κατάσταση και τη μάρκα του αυτοκινήτου μας. Πράγματι κάποιος αξίζει σύμφωνα με το αυτοκίνητο του; Είναι πιο άξιος αγάπης και σεβασμού;

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο αυτό το σώμα, τότε νιώθουμε ανταγωνισμό με τους άλλους με τους οποίους συγκρινόμαστε ή από τους οποίους νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε. Οι άλλοι, μας φαίνονται σαν απειλές.

Σαν σώματα νιώθουμε έλξη και αποστροφή, έρωτα και φόβο.

Εφόσον κάποια μέρα το σώμα μας και τα σώματα όλων των άλλων θα μεγαλώσουν και θα αλλάξουν μορφή, ίσως να αξίζει να επικεντρωθούμε επάνω στην άμορφη ουσία που υπάρχει μέσα στο σώμα και υπήρξε πριν από την γέννηση και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από την αποχώρηση μας από αυτό.

Σύμφωνα με τις θρησκείες, πνευματικές φιλοσοφίες όπως του Σωκράτη και του Πυθαγόρα και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έχουν φύγει από το σώμα τους και έχουν ξανά γυρίσει για μας μιλήσουν – δεν είμαστε το σώμα αλλά άμορφες ενέργειες / συνειδητότητες, που συνεχίζουν πέρα από το σώμα. Ως άμορφη συνειδητότητα δεν έχουμε εθνικότητα, φυλή, θρησκεία ή ακόμα αρσενικό ή θηλυκό φύλο ή επάγγελμα.

Όλα αυτά είναι προσωρινά «ρούχα» που φοράμε για το θέατρο της ζωής μας, για θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε και να εκφράσουμε την αληθινή μας πνευματική ενάρετη φύση.

Είναι ώρα να αντιληφθούμε τους άλλους όχι πια σαν σώματα από τα οποία κινδυνεύουμε ή τα οποία χρειαζόμαστε για την ασφάλεια, αξία ή ευτυχία μας. Όταν βλέπουμε τον άλλον σαν ουσία χωρίς ρόλους και ετικέτες, νιώθουμε εντελώς διαφορετικά. Νιώθουμε ασφάλεια λόγω της εσωτερική μας ενότητας μαζί τους.

Σύμφωνα με την κβαντική μηχανική, τα σώματα αυτά είναι μέρος της ψευδαίσθησης των αισθήσεων μας. Στην αλήθεια δεν υπάρχουν ξεχωριστά σώματα. Είμαστε όλοι ένα πεδίο ενέργειας, που έχει μέσα του πυκνότητες ή καμπυλότητες, που εμείς βλέπουμε σαν ανθρώπους και αντικείμενα.

Ο Albert Einstein είπε:
«Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος ενός συνόλου που αποκαλούμε _σύμπαν_ και είναι οριοθετημένο στο χρόνο και το χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σαν κάτι διαχωρισμένο από το υπόλοιπο σύμπαν… ένα είδος οπτικής απάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι για μας ένα είδος φυλακής, περιορίζοντας μας στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην αγάπη για λίγα κοντινά σε μας άτομα. Καθήκον μας θα έπρεπε να είναι να απελευθερωθούμε από αυτή τη φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπάθειάς μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη τη φύση μέσα στην ομορφιά της.»


Ο Μάνος Δανέζης, Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών το εξηγεί:
«Η έννοια του διαχωρισμού των υλικών αντικειμένων, ότι εσύ κι εγώ είμαστε ξεχωριστά πράγματα, ή ότι εγώ και το τραπέζι ή εγώ και το δέντρο είμαστε ξεχωριστά πράγματα, είναι μια λανθασμένη αντίληψη δημιουργημένη από τις αισθήσεις μας, λόγω ανικανότητας των αισθήσεών μας να αντιληφθούν την αλήθεια. Αυτή η διαχωρισμένη ύπαρξη δεν είναι πραγματικότητα. Η αδυναμία των αισθήσεων κατατέμνει και διαχωρίζει την ενυπάρχουσα ενότητα κι έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτά είναι ξεχωριστά αντικείμενα. Σκεφθείτε το, αν όλα είναι ένα και κάθε μορφή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προσωρινό πύκνωμα ενός ενιαίου (πανταχού παρόντος) πεδίου ενέργειας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μας και τους άλλους, επειδή όλα είναι ένα.»


«Η έννοια του διαχωρισμού είναι προϊόν του ανθρώπινου γενετικού κώδικά μας. Επιλέγουμε (εννοώ ιστορικά και βιολογικά, μην το παίρνετε προσωπικά) τη μοναξιά της ατομικότητάς μας. Η φύση γεννήθηκε ως ένα. Διαχωρισμός, ατομικότητα, μαζί με οτιδήποτε καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό, είναι δημιουργίες του DNA μας με αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο και όχι με άλλον τρόπο.»

«Αν είχαμε ένα διαφορετικό τύπο DNA και άλλου είδους αισθήσεις, θα βλέπαμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από το πώς τα βλέπουμε σήμερα. Έτσι, αυτό που αποκαλούμε ατομικότητα, το κλείσιμο στον εαυτό μας, είναι αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να αντιληφθούμε την ενότητα του σύμπαντος.»

Η Αννίτα Μουρτζάνι τα βεβαιώνει με την μεταθανάτια εμπειρία της.
Έτσι, λοιπόν, ένιωσα καταπληκτική διαύγεια, ως προς την αιτία του καρκίνου και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στο ενεργειακό και υλικό μου σώμα δημιουργώντας μου ασθένεια, ίσως μέσω της δημιουργίας ενεργειακών μπλοκαρισμάτων μες στο σώμα μου, και συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο, ότι στον πυρήνα μας είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα όντα. Είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, ούτε να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο, και συνειδητοποιώ, ότι πάντα φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου. Τότε, λοιπόν, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχοι είμαστε, καθώς και τη σύνδεση ανάμεσα σε όλους μας. Είμαστε όλοι Ένα, είμαστε όλοι μέρος μίας συνειδητότητας, είμαστε όψεις του Θεού, ή όπως αλλιώς θέλεις να τον αποκαλείς, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα, και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Για όλη την μετάφραση εδώ.


Και ο Νέλσον Μαντέλα το εκφράζει αλλιώς:
«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι, ότι είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε μέτρο. Είναι το φως μας, όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει περισσότερο. Αναρωτιόμαστε, Ποιος είμαι εγώ για να είμαι ακτινοβόλος, υπέροχος, ταλαντούχος, μυθικός; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι εσύ για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να θεωρείς τον εαυτό σου μικρό δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στο να συρρικνώνεσαι τόσο ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην νιώθουν ανασφαλείς γύρω σου. Όλοι μας θα έπρεπε να λάμπουμε, όπως τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να εκδηλώσουμε τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει μόνο σε μερικούς από εμάς. Υπάρχει στον καθένα μας. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμπει, υποσυνείδητα δίνουμε στους άλλους ανθρώπους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το δικό μας φόβο, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτόματα τους άλλους.»


==============

Είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας ως άμορφες ουσίες και όχι σαν προσωρινά σώματα. Πάρα πολλά από τα προβλήματα μας και ιδιαίτερα το άγχος, ο φόβος και ο ανταγωνισμός θα λυθούν. Θα αρχίσουμε να γινόμαστε μια ενωμένη ανθρώπινη οικογένεια. 

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.